جراحی تونل کارپال یکی از روش‌های درمانی برای افرادی است که از فشار بر روی عصب میانی دست رنج می‌برند. این فشار باعث ایجاد درد، بی‌حسی و ضعف در دست و انگشتان می‌شود. جراحی تونل کارپال می‌تواند با آزاد کردن عصب میانی، درد و بی‌حسی را کاهش دهد و عملکرد دست را بهتر کند. در این مقاله، تمام جنبه‌های جراحی تونل کارپال توضیح داده شده است تا شما با اطمینان بتوانید تصمیم بگیرید پس با ما همراه باشید.
جراحی تونل کارپال چیست؟
جراحی تونل کارپال یک عمل جراحی است که برای باز کردن فشار روی عصب مدیان در مچ دست انجام می‌شود. این عمل بابت کاهش درد، بی‌حسی یا گزگز در دست و انگشتان انجام می‌شود و با ایجاد برش کوچکی در ناحیه مچ، فضای کافی برای عصب ایجاد می‌کند. جراحی تونل کارپال تحت بی‌حسی موضعی انجام می‌شود و بعد از چند هفته مراقبت و تمرینات ساده، حرکت دست و انگشتان به حالت طبیعی باز می‌گردد. این روش به دست کمک می‌کند تا فعالیت‌های روزمره بدون محدودیت انجام شود.
کاندیدای انجام جراحی تنگی تونل کارپال
کاندیدای انجام جراحی تنگی تونل کارپال افرادی هستند که دست آن‌ها دچار درد، بی‌حسی یا گزگز شده و این علائم فعالیت‌های روزمره را سخت کرده است. جراحی زمانی مطرح می‌شود که روش‌های ساده‌تر نتیجه‌ای نداشته باشند. مواردی که فرد را کاندید جراحی می‌کنند:
- بی‌حسی یا سوزن‌سوزن شدن انگشتان مخصوصا در شب.
- ضعف در گرفتن یا نگه داشتن اشیاء.
- درد یا ناراحتی که حرکت دست را محدود کرده.
- علائم پایدار یا افزایش‌یابنده با گذر زمان.
بیشتر بخوانید: هالوکس والگوس
چه زمانی جراحی تونل کارپال تجویز می‌شود؟
زمانی جراحی تنگی تونل کارپال تجویز می‌شود که فرد احساس سوزن سوزن شدن، بی‌حسی یا درد در انگشتان و کف دست داشته باشد که به مرور شدیدتر شود و انجام کارهای ساده‌ای مثل نوشتن، تایپ کردن، گرفتن اشیا یا بلند کردن وسایل کوچک را سخت کند، پزشک ممکن است عمل را پیشنهاد کند. اگر روش‌های غیرجراحی مانند استفاده از مچ بند، داروهای ضدالتهاب یا تغییر در نحوه فعالیت‌ها نتوانند فشار روی عصب میانی دست را کم کنند، جراحی سندرم تونل کارپال انجام می‌شود تا فضای تونل باز شود و حرکت عصب آزاد شود. بعد از جراحی، درد و بی‌حسی کاهش می‌یابد و فرد راحت‌تر می‌تواند دست خود را حرکت دهد.
اهمیت جراحی سندرم تونل کارپال
اهمیت جراحی سندرم تونل کارپال در این است که می‌تواند فشار روی عصب میانی دست را کاهش دهد و از درد و بی‌حسی بیشتر جلوگیری کند. این جراحی به افراد کمک می‌کند تا عملکرد طبیعی دست و انگشتان خود را حفظ کنند و انجام فعالیت‌های روزمره برایشان راحت‌تر شود. انجام به موقع آن باعث می‌شود که عصب دست کمتر آسیب ببیند و حرکت دست با دقت و قدرت بیشتری انجام شود.
روش‌های جراحی تونل کارپال
روش‌های جراحی تونل کارپال شامل تکنیک‌های متعددی هستند که برای کاهش فشار روی عصب مدیان در مچ دست انجام می‌شوند و هدفشان رفع علائم مانند درد، بی‌حسی و ضعف در دست است.
جراحی باز تونل کارپال
جراحی باز تونل کارپال یک روش جراحی است که برای کاهش فشار روی عصب مدیان در مچ دست انجام می‌شود. این عصب از تونلی استخوانی-لیگامانی در مچ عبور می‌کند و در صورتی که فشرده شود، باعث درد، بی‌حسی و ضعف در دست می‌شود. در این روش دکتر رضا جامعی مویدی ابتدا ناحیه را بی‌حس می‌کند و سپس برشی در کف دست ایجاد می‌کند تا بتواند به لیگامان عرضی کارپال دسترسی پیدا کند. هدف از ایجاد این برش، قطع یا آزاد کردن لیگامان است تا فشار روی عصب برداشته شود و مسیر عبور آن باز شود.
دید مستقیم جراح به ساختارهای داخلی دست امکان بررسی کامل عصب و تاندون‌ها را فراهم می‌کند و احتمال آسیب به این ساختارها بسیار پایین است. پس از برش لیگامان و آزادسازی عصب، جراح پوست را با بخیه می‌بندد و محل عمل پانسمان می‌شود. بعد از عمل، دست ممکن است کمی متورم و سفت باشد و درد خفیف تجربه شود. برای بازگشت توانایی دست، حرکات سبک و تمرینات کششی تدریجی اهمیت دارند.
فعالیت‌های سنگین باید به مرور و با دقت آغاز شوند تا عضلات و مفاصل دست قدرت و انعطاف خود را دوباره پیدا کنند. زمان لازم برای بازیابی کامل عملکرد دست چند هفته تا چند ماه طول می‌کشد و جای برش به تدریج نرم‌تر و کم‌رنگ‌تر می‌شود. این روش به دلیل دسترسی مستقیم به عصب و قابلیت کنترل دقیق فشار روی آن، یکی از روش‌های مطمئن برای رفع علائم مرتبط با تونل کارپال است و متخصص می‌تواند در حین عمل، شرایط داخلی دست را به دقت بررسی کند و اصلاحات لازم را انجام دهد.
بیشتر بخوانید: تمرینات ورزشی پارگی ناقص تاندون روتاتور کاف
جراحی اندوسکوپی تونل کارپال
جراحی اندوسکوپی تونل کارپال یک روش کم خطر برای کاهش فشار روی عصب مدیان در مچ دست است. در این روش متخصص با ایجاد یک یا دو برش کوچک در ناحیه مچ یا کف دست، دوربینی بسیار کوچک و ابزارهای مخصوص را وارد تونل کارپال می‌کند. دوربین امکان مشاهده داخل تونل را فراهم می‌آورد و پزشک از طریق تصویر روی مانیتور، لیگامان عرضی کارپال را برش می‌دهد تا فضای بیشتری برای عبور عصب ایجاد شود.
این روش به دلیل برش کوچک و حداقل دستکاری بافت‌های اطراف، باعث کاهش درد بعد از عمل و بهبود سریع‌تر عملکرد دست می‌شود. دید تصویر روی مانیتور امکان کنترل دقیق روند عمل را فراهم می‌آورد و به جراح اجازه می‌دهد بدون باز کردن کامل کف دست، لیگامان را آزاد کند و فشار روی عصب را کاهش دهد. پس از جراحی، دست ممکن است برای مدتی کمی سفت یا متورم باشد و انجام حرکات سبک دست و تمرینات کششی برای حفظ انعطاف و قدرت عضلات اهمیت دارد.
فعالیت‌های سنگین باید به تدریج آغاز شوند تا دست توانایی کامل خود را باز یابد. جای برش‌ها کوچک است و با گذر زمان کمتر قابل مشاهده می‌شود. این روش به دلیل کم خطر بودن و کاهش طول دوره نقاهت، جایگزین مناسبی برای روش‌های باز سنتی در بسیاری از بیماران است و امکان بازیابی سریع‌تر حرکات دست را فراهم می‌کند، در حالی که جراح همچنان کنترل کامل روی لیگامان و عصب مدیان دارد.
روش‌های ترکیبی
برخی جراحان از تکنیک‌هایی استفاده می‌کنند که ترکیبی از باز و اندوسکوپی هستند تا هم دید کافی داشته باشند و هم برش کوچک بماند. این روش‌ها به بازگشت سریع‌تر حرکت دست کمک می‌کنند و باعث می‌شوند بیمار راحت‌تر بتواند فعالیت‌های روزمره را انجام دهد.
در هر روش جراحی، بعد از عمل تمرینات دست و فیزیوتراپی نقش مهمی در بازیابی قدرت و انعطاف دست دارند. انتخاب روش مناسب به اندازه و شکل تونل کارپال، علائم و ترجیح جراح بستگی دارد.
بیشتر بدانید: آسیب‌های مفصل آکرومیوکلاویکولار
نتیجه گیری
جراحی تونل کارپال یک روش موثر برای کاهش درد و بی‌حسی ناشی از سندرم تونل کارپال است. با تشخیص به موقع و رعایت مراقبت‌های بعد از جراحی، بیماران می‌توانند به راحتی فعالیت‌های روزمره خود را انجام دهند و از درد دست رهایی پیدا کنند. انتخاب روش مناسب جراحی و پیروی از توصیه‌های پزشک اهمیت بالایی دارد.
سوالات متداول
این جراحی بین ۳۰ تا ۶۰ دقیقه طول می‌کشد.
دوران نقاهت حدود ۴ تا ۶ هفته است، اما فعالیت‌های سبک زودتر ممکن است.
در طول جراحی تنگی کارپال بی‌حسی موضعی یا بیهوشی انجام می‌شود و درد کمی بعد از عمل وجود دارد که با دارو کنترل می‌شود.
بیشتر بیماران بعد از جراحی سندرم کارپال توانایی حرکت کامل دست را به دست می‌آورند، اما بهبود کامل ممکن است چند هفته طول بکشد.
